E lënë në mes

Nga Fatmir Terziu

E LËNË NË MES
Bisedë me Timo Mërkurin

Pritet të zihet Hëna
nga palmat që u thanë me dy derte:
që nuk i panë lodrat,
dhe që nuk shohin më dete...

Shkarpë majë mendimit
kështu paralajmëruan Yjet.

“Shenjtëria e Isos” ende bën alarmin
mbiu “Anatomia e Lotit”
motiv pa qiell,
as bimë, as qumësht, as zogj
hije pa diell,
yje me neon.
Koha që flet për brezat
shtrihet si vello e grisur mbi Jon.
Hëna e trembur pyet:
‘Kush do ti rikthejë yjet’?

Ndoshta vjen të hënën…

NDOSHTA VJEN TË HËNËN…

Një emër

Kur dëgjoj këtë emër vajze, dridhem

e  kam frikë.

Më duket se do të tradhëtohem sërish.

Ndoshta vjen të hënën…

Si erdhi kjo e shtunë që nuk është e shtunë?

E heshtur.

Dhe heshtja është hymn i vetmisë.

Akrepat e orës

ngjajnë si kërcuj shkurresh, të djegura në shpat mali.

Luhaten nga era.Po prapë mbeten në vend.

Duhet patjetër të kaloj të dielën,

si një djerrinë të përcëlluar

                                       plot thëngjij e afsh shkrumbi,

e të mbrij tek e hëna,

ku më prêt buzëqeshja e një trëndafili të porsaçelur

që valëvitet si flamur në kiçin e tragetit.

Dhe s’dua të mendoj

                                 që e hëna mund të vijë dhe vetëm.

Po qe kështu, lere, të mos vijë.

Sy vajze në trotuar

Qerpikët lyer me rimel e zgjatur si qipariza

u bëjnë hie ëndrave të vdekura

                                              varosur në parcelat e syve.

Sa shumë varre,

sa shumë kryqe

 paska brenda tyre.